Grupa dzieci z La Matosy, zubożałej wioski w Meksyku, dokonuje makabrycznego odkrycia. W mętnych wodach kanału znajduje rozkładające się ciało miejscowej wiedźmy. Była ona postrachem mężczyzn i ratunkiem dla kobiet. Każdy z bohaterów wnosi do dochodzenia nowe szczegóły, nowe akty zepsucia i brutalności. Prawda przenika do gleby, zatruwając wszystko dookoła.
Śledztwo odsłania mroczny świat, w którym dominują bieda, przemoc, mizoginia i najmroczniejszy erotyzm. Gdzie uprzedzenia i wykluczenie społeczne wyznaczają los i umacniają piekielny krąg. Gdzie beznadziejność osiąga punkt kulminacyjny i doprowadza do zabójstwa wiedźmy, której zwłoki są jak oko huraganu, przekraczające czas i przestrzeń, obserwujące wirowanie opowieści utkanych w przeszłości i przenikających teraźniejszość.
Historia przedstawiona przez Fernandę Melchor, rozgrywająca się w wyimaginowanym miasteczku La Matosa, pozornie przypominającym meksykański stan Veracruz, szybko przekracza ograniczenia związane z historią kryminalną. Winowajcy są wymieniani na początku narracji, wobec czego najważniejsze staje się pytanie o to, dlaczego. Napisana z brutalnym liryzmem nakreśla okrutny, a zarazem fascynujący portret Meksyku. Stawia także odwieczne pytania o naturę zła.
Tajemnica morderstwa, dla której tłem jest groza i brud – książka Melchor wskazuje na narodziny meksykańskiej gwiazdy. (…) Nie jest to wybór do klubu książki Oprah, tego można się spodziewać, ale nie możesz przeoczyć tej powieści. O ile jesteś na nią przygotowany. – „The Guardian”
W swojej imponującej nowej powieści Fernanda Melchor zgłębia powiązania między bajką a kobietobójstwem (femicide) – określeniem, którego meksykańskie feministki używają do rozliczenia się z narastającymi, coraz bardziej sadystycznymi morderstwami kobiet i dziewcząt w ich kraju. (…) Melchor tworzy opowieść nie tylko potępiającą potworność, ale także uosabiającą piękno i żywotność, które ta potworność wypacza. – „The New York Times”
Life_substitute –
„Nazywali ją Wiedźmą, tak samo jak jej matkę. Była Małą Wiedźmą, gdy stara zajęła się leczeniem i rzucaniem uroków, i po prostu Wiedźmą, kiedy została sama, w roku, w którym osunęła się ziemia.”
Nie ukrywam, że czekałam na tę książkę i byłam jej bardzo ciekawa, ale czy mi się podobała? Tego jeszcze nie wiem, muszę ją dokładnie przemyśleć, na pewno jest to bardzo oryginalna pozycja, zarówno w formie jak i w treści. Ta niezwykle realistyczna, obrazowa, brutalna, a momentami wręcz wulgarna opowieść będzie ogromnym wyzwaniem, nawet dla doświadczonego czytelnika. Zabierając się za lekturę, musicie się przygotować na emocjonalne piekło, przez jakie zostaniecie przeciągnięci. Momentami miałam ochotę ja odłożyć, ale jednocześnie nie mogłam się od niej oderwać, rezultat był taki, że przeczytałam ją na raz. „Czas huraganów” to jedna z tych książek, która trudno zdefiniować, ale z całą pewnością jest warta uwagi i wyrobienia sobie własnego zdania. Osobiście nie wiem czy jeszcze kiedyś do niej wrócę, ale na pewno o niej nie zapomnę, i niech to będzie dla was moją rekomendacją.